Feedback & emotie

Op mijn koelkast hangt al tijden een  kaartje met een uitspraak die ik in twijfel probeer te trekken: ‘Emoties zijn ook feiten’. Het is me nog niet gelukt om dit te ontkrachten.

Mijn hoofd neemt mijn gevoel graag met een korreltje zout. ‘Stel je niet aan’, ‘Het valt wel mee’, ‘Niet zeuren’. Ik zal dan ook niet vaak mijn gevoel uitspreken als iets mij niet bevalt. Want het zal wel aan mij liggen en laten we de sfeer in vredesnaam gezellig houden.

Best bijzonder dat ik al minstens 10 jaar trainingen geef omtrent feedback. Je zou verwachten dat ik inmiddels wel een expert ben op dat gebied, en dat ben ik ook… Mits het dus niet over mezelf gaat..

Het blijkt gewoon ontzettend lastig om uit je dagelijkse praktijk te stappen,  iemand aan te spreken en iets van je eigen gevoel te laten zien. Vooral als het geen blij gevoel is. Want wat voel ik eigenlijk? En wat vindt mijn hoofd daar allemaal van? In trainingen is dit een mooie zoektocht om met deelnemers te kijken wat iemand nou echt dwars zit, en hoe kun je dat brengen zodat het jou en de ander wat oplevert.

Sinds deze uitspraak mij bezig houd strooi ik dat korreltje zout ook wat minder op mijn emoties en nu kom ik er achter wat mijn emoties mij eigenlijk allemaal vertellen. En hoe fijn het is om deze wel serieus te nemen en af en toe uit te spreken. Hierdoor krijg ik opeens hulp bij een klus waar ik tegenop zie, neem ik op een fijne manier afscheid van een opdrachtgever waar ik geen energie meer van krijg en heb ik een prachtig gesprek met een vriendin over de balans van geven & nemen.

Ik denk dat ik steeds meer begin te voelen dat emotie inderdaad een feit is. Het kan in ieder geval een mooi gesprek opleveren.